Ik zie het verdriet in je ogen, in je schouders, in je manier van wandelen...
De onmacht en pijn lijken je te willen verscheuren, voor barsten te zorgen.
Hopelijk breek je niet.
Wat zou ik je graag helpen, maar ik kan niet bedenken hoe.
Ik heb geluisterd maar ik vind geen woorden, ik vind geen daden.
Ik weet het ook niet.
Sorry.
Zucht.
maandag 10 maart 2008
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Luisteren is het belangrijkste wat je op zo'n moment kan doen.
Een reactie posten