Donna

Donna, de nieuwe liefde in het leven van de twee oudste kinderen hier.
4 mooie zwarte benen, mooie lange manen en een paardenstaart om "u" tegen te zeggen.

Ze mochten om beurten eens een wandeling maken op haar rug.
Even een rondje, naar het bosje, naar de weide en terug.
En nog eens.
En nog eens.
En nog eens.

Een pony, dàt zouden ze nu ook wel willen hoor.
En jaaaaah gaan we daar nog eens spelen mama?
En wanneer mogen we nog eens naar "de veulentje".
Pony jongen, het is een pony, geen veulen.

Maar mama, het is toch een kleine paadje en een klein paadje is toch een veulentje?
Wanneer gaan we nog eens naar de veulentje?

Misschien gaan we later nog wel eens naar de pony, eerst nodigen we de mama en kindjes eens hier uit hé.
Maar mama, wat komen die hier dan doen? Wij hebben toch niets om mee te spelen!
Hoezo, jullie hebben niets om te spelen?
We hebben toch geen veulentje?

Je kan nog andere dingen doen hé!!!!!

Trouwens, een jaar geleden had de oudste zoon nog een mega-angst van elke paardachtige.
Toen pony Donna even geparkeerd stond aan een balk slaagde hij er in om eigenhandig (en eigen-euhm-voetig) bovenop haar rug te kruipen en ons vanaf het zadel vol trots toe te roepen.
Weer eens een angst overwonnen zeg maar ...