plons

Zwemkampioene hoeft ze niet te worden en een Michael Phelps-schouderpartij lijkt me niets voor onze frele ballerina.

Maar, meekunnen met het schoolzwemmen leek ons wel aardig en zodus werd er grof geschut ingezet onder de vorm van een zwemleraar die tijdens privélessen dochters technieken zou bijschaven.

Na enkele lessen zwom ze een brevet van 5O meter en een week later komt ze met glinsterende ogen vragen of ik hét gezien heb.
"Het?"
"Het!"
Weet ik veel of ik hét gezien heb (ik weet niet wat hét in dit geval is.
Ze zegt me dat ik goed moet kijken.
"Heel goed kijken mama, je gaat het niet geloven, echt waar goed kijken hé."
Ze gaat bijna op een sprintje (oppassen niet lopen je gaat vallen ...) naar het andere einde van het bad.
Ik denk bij mezelf dat ze elk moment van de kleine duikplank naar beneden kan springen tot ik die vertikaal en volledig ontkoppeld tegen de muur erachter zie staan.
"What the ..., wàt gaat ze doen?" en op dat moment staat ze dus boven.
Ze glundert ongetwijfeld.
Ik glunder een heel pak minder.
En hop, daar gaat ze.
Recht naar beneden van 3 m hoog.
Zucht.
Dat was pas een sprong in het diepe, er zullen er nog veel volgen ...

Afbeelding via: www.vandixhoornbrigade.nl/