de voordeur

Er was eens een voordeur.
Parmantig stond ze in de voorgevel alwaar voordeuren weleens staan.
Ze had een bel aan haar rechterkant maar was die door voegwerken tijdelijk kwijtgespeeld.
Ze kon het wel aan eens een klopje of stevige tik te krijgen, daar had ze geen problemen mee.


Er was eens een mazoutleverancier.
Trots droeg hij zijn blauwe overal, gezwind reed hij rond met zijn tankwagen om warmte te brengen bij de mensen.
Zijn gele tanden lachte hij bloot bij eenieder die zijn tankje opende voor hem.


Er waren eens een vrouw des huizes en haar kinderen.
Gezellig zaten de kindjes te spelen in hun pyjama.
De vrouw speelde mee en draaide rond in de woonkamer gekleed in een lang T-shirt (of kort nachtkleedje, het is maar hoe je het bekijkt).


Er was eens een achterdeur.
Achteraan het huis alwaar achterdeuren zich wel eens bevinden, helemaal in glas, minder goed bereikbaar.
Een man in een blauwe overall keek naar binnen en lachte zijn gele tanden bloot terwijl hij de vrouw des huizes van kop tot teen monsterde (maal 4).
"Het is voor de mazout" zei hij en ook "ik vind het wel".
Hij had de vrouw verder niet nodig en wenste haar grijnzend nog een prettige dag.


Er was eens een mazouttank.
De man in blauwe overall en een dame in het zwart stonden naast mekaar naar de mazouttank te staren.
De vrouw zegt: "Amai, er wonen precies veel spinnen onder dat deksel" (terwijl ze in gedachten de man allerlei verwensingen naar zijn hoofd slingert).
De man zegt "Ge had u voor mij niet moeten aankleden hoor, ik zag u liever in uwen dinges".


Er was eens een vrouw die zich voornam nooit nog thuis te zijn als ze mazout komen leveren.
Niet zeg ik u!