een zaterdagochtend

Daar zit je dan, op een ongemakkelijke stoel in de koude.
Je kijkt verbijsterd, knippert eens met je ogen …
Wie is die man daar achteraan, ik ken hem van ergens, wie, wie, en plots schiet het je te binnen.
André Van Duin begot.
Inwendig hoor je weer die paard-in-de-gang-gruwel.
En naast hem staat ook al iemand die je bekend voorkomt.
Pijnigen van de hersenen.
Mor enfin, dat lijkt wel sprekend de Ronny Janssens.
Jom jom.
De twee kijken mekaar aan en schrijden dan in gelijke pas naar voor, maar niet voordat de Ronny een pluisje van de epauletten van André plukte.
Ik bestudeer de mannen nog wat verder. De ene is groter en zwaarder dan de andere.
Toch dragen ze krek hetzelfde kostuum en dezelfde broek. Van maat bedoel ik dan.
Voor de ene veel te groot natuurlijk waardoor het wat potsierlijk overkomt.

Begrafenisondernemer, … het is toch ook een vak apart.