De fietstocht

"Een fietstochtje?" vroeg manlief me.

"Bwah, OK, waarom niet" en we vertrokken.
Dochter en jongste zoon bij mij in de fietskar. Oudste zoon in de fietsstoel bij manlief.

Den buiten heeft zo van die leuke kleine wegjes, zandwegen met karresporen of daar lijkt het toch op (waarschijnlijk zijn het sporen van mountainbikers).
Ik fietste gezwind (lees: met het nodige gezweet en gehijg) manlief achterna.

Soit. Eerste wegje: rechtsomkeer wegens doodlopend (zoals het bord aan het begin eigenlijk aangaf). De onderkant van de kar sleepte volgens mij over de grond (volgens manlief niet, het was er naar zijn zeggen zelfs nog kilometers af).

Tweede wegje: kwam uit in een wijk maar daar ramde ik manlief bijna omdat die plots remde (en ik dus niet). Waarom hij remde is mij nog altijd niet duidelijk. Een mier ofzo zeker?
Bij navraag: een "zware" put (als ik vraag hoe zwaar wordt het "een diepe put").

Bij het terugrijden ging het langs een opengebroken straat en was het ofwel een gekantelde fietskar ofwel afstappen (ik ben dan maar afgestapt).

Trouwens: volgens mij wonen wij heel raar.
Overal was het bergop: als we vertrokken én als we terugkeerden. Er klopt dus écht iets niet.
Misschien nemen we als we nog eens gaan fietsen beter de omgekeerde richting: dan is het steeds bergaf ...